ហេតុអ្វីនៅសម័យបុរាណ មុនពេលកម្លោះចូលស្តីដណ្តឹងកូនក្រមុំ ចាំបាច់ត្រូវបួស?

សង្គមខ្មែរពីសម័យបុរាណ នៅមុនពេលកម្លោះចូលស្តីដណ្តឹងកូនក្រមុំ រៀបមង្គលការជាភរិយា គឺឳពុកម្តាយតែងតម្រូវឲ្យកូនប្រុសចូលទៅបួសរៀន យកចំណេះចេះដឹង និងដុសខាត់គំនិតមារយាទ នៅវត្តអារាម ព្រោះសម័យនោះ ខ្មែរយើងមិនទាន់មានសាលារៀន ឬមហាវិទ្យាល័យ ដូចឥលូវនេះទេ។
ក្រោយពីចាកសិក្ខាបទមកវិញ អ្នកស្រុកច្រើនហៅកូនកម្លោះនោះថា អ្នកបណ្ឌិត។ ចំណេរក្រោយមកពាក្យហៅនោះក៏ក្លាយជា «អន្ទិតៗ» គឺសំដៅទៅរកប្រុសកម្លោះ ដែលបានបួសរៀន មានការចេះដឹងទាំងផ្លូវលោក និងផ្លូវធម៌។

ការចូលទៅបួសរៀននោះ ត្រូវបានគេហៅថា «បំបួសនាគ»។ នៅបច្ចុប្បន្ននេះ ពលរដ្ឋយើងមិនសូវដឹងជ្រៅជ្រួតជ្រាបអំពីពិធីនេះទេ។ ចំពោះអត្ថន័យនៃពាក្យថា «នាគ» នៅទីនេះ មិនមែនសំដៅទៅលើសត្វនាគនោះទេ តែមានន័យថា ល្អប្រសើរខ្ពង់ខ្ពស់ឧត្តុង្គឧត្តម។ ដូច្នេះ ការបំបួសនាគ ផ្តោតអត្ថន័យសំខាន់ ទៅលើអ្នកដែលមានឋានៈខ្ពង់ខ្ពស់ អ្នកប្រសើរ ដែលបានលះបង់ នូវអំពើបាបគ្រប់យ៉ាង។ ព្រះពុទ្ធជាម្ចាស់បានប្រទានព្រះនាមនេះដល់នរជនណា ដែលសុខចិត្តលះបង់ចោល នូវអំពើមិនល្អ ហើយងាកមករកការកសាងធម៌វិញ។ តើប្រពៃណីនេះ មាននៅដល់បច្ចុប្បន្នដែរឬទេ? ប្រភពពី chanbokeo
ផ្តល់សិទ្ធដោយ ៖Khmer79

Ad unit

Side Ad