ប្រវត្តិទាក់ទងនឹងការដុតទៀន នៅពេលមានមនុស្សស្លាប់

ពេលមានមនុស្សស្លាប់ដុតទៀនបំភ្លឺ បានក្លាយជាប្រពៃណីមួយរបស់ខ្មែរយើង ប៉ុន្តែប្រវត្តិដែលនាំឲ្យកើតមានប្រពៃណីនេះយ៉ាងណានោះ ប្រហែលជាមានមនុស្សតែមួយចំនួនប៉ុណ្ណោះដែលដឹង។ ទក់ទងនឹងប្រពៃណីជាច្រើនរបស់ប្រជាជន បានផ្សារភ្ជាប់នឹងរឿងព្រេង ដែលកើតឡើងតាំងពីបុរាណមក ដូចជាការដុតទៀននៅពេលមានមនុស្សស្លាប់ជាដើម។

រឿងព្រេងនេះ មានដំណាលដូចតទៅ៖ អតីតកាលមានបុរសម្នាក់ជាមនស្សត្រឹមត្រូវណាស់ បើទៅកាន់ទីជំនុំចំណោមឯណា គេតែងរាប់រកទុក្ខជាមនុស្សមានប្រាជ្ញាជាអ្នកដឹងខុសត្រូវ។ អ្នកនៅភូមិផងរបងជាមួយ បើមានការអ្វីធំដុំគេតែងអញ្ជើញបុរសនោះមកជាប្រធាន ដើម្បីសួរជាយោបល់ឲ្យជួយអារកាត់រឿងដែលជាប់ជុំពាក់ស្មុគស្មាញ។ ថ្ងៃមួយក្នុងរដូវប្រាំង មាណពបបួលបុរសពីនាក់ទៀតដែលនៅផ្ទះក្បែរគ្នា ទៅរកឃ្មុំយកក្រមួន និងទឹកមកលក់ ដើម្បីបំពេញសេចក្តីខ្វះខាតក្នុងគ្រួសារ។ បុរសទាំងពីរនាក់នោះសុខចិត្តទៅជាមួយគា្ន តែបណ្តាអ្នកទាំងពីរនាក់នោះ អ្នកជាមនុស្សស្តាប់បង្គាប់ ឯអ្នកមួយទៀតរឹងរុសមិនសូវចេះស្តាប់ពាក្យប្រៀនប្រដៅទេ។

លុះដើរដល់ព្រៃ ឃើញខ្ទមអ្នកតាមួយដែលពួកថ្មីរព្រៃតែងបូជា ដើម្បីសុំបើកព្រៃរួចទើបចូលទៅ។ មកដល់ជិតកន្លែងអ្នកតានោះ ទើបអ្នកទាំង៣នាក់នាំគ្នាធ្វើជំរកឈប់សំរាកបន្តិចសិនយកកម្លាំង នឹងដើរទៅមុខទៀត។ ក្នុងថ្ងៃនោះគេរកបានឃ្មុំមួយសំបុកមានចំនួន១២តំលឹងហើយត្រលប់មកជំរកវិញ នាំគ្នាដាំបាយដុតត្រីបិរភោគ។ តែមុនបរិភោគចាប់បាយនឹងត្រីខ្លះដាក់លើស្លឹកឈើ ថ្វាយអ្នកតាសុំសេចក្តីសុខសប្បាយ នឹងសុំឲ្យទៅរកឃ្មុំបានប្រទះដូចក្តីប្រាថ្នា។ ឯបុរសម្នាក់ទៀតជាអ្នករឹងរួស នោះឃើញពីរនាក់សែនអ្នកតាក៏នឹងខ្នាញ់ក្នុងចិត្តតែមិនចេញស្តី។

ព្រឹកឡើងមុននឹងចេញទៅរកឃ្មុំទៀត គេនាំគ្នាដាំបាយស៊ីហើយចាប់បាយបេះត្រីដាក់ថ្វាយអ្នកតាដូចថ្ងៃមុនទៀត។ បុរសរឹងរុសទើសចិត្តណាស់ទ្រាំអត់ពុំបានក៏និយាយគំរោះថា (មិនដឹងជាថ្វាយស្អី ក៏ថ្វាយម្ល៉ះទេ! ម្ហូបអាហារតិចផង យកទៅដាក់ចោលទៀត តើដាក់ឲ្យស៊ី! ) ថាហើយក៏ងើបដើរទៅយកបាយរុកបញ្ចុកមាត់អ្នកតា ហើយនិយាយបែបចង់បញ្ជោះឲ្យអ្នកដែលដាក់ថ្វាយនោះផងថា (ហ៍! ស៊ីទៅអ្នកតា! ពីមុនថាគេមិនដាក់ដល់មាត់ ឥឡូវអញដាក់ដល់មាត់ហើយម្តេចក៏មិនស៊ីទៅ ឃើញតែទុកចោលឲ្យស្រមោចរោម ម្តងនេះតែមិនស៊ីឲ្យអញឃើញផងទេ លើកក្រោយលែងឲ្យទៀតហើយ)។ អ្នកទាំងពីរទៀតឃើញបុរសនោះធ្វើមិនគប្បីក៏នៅស្ងៀម រួចបបួលគ្នាចេញដំណើរទៅ។ ក្នុងថ្ងៃនោះគ្មានរកបានឃ្មុំមួយសំបុកសោះ ព្រោះបុរសរឹងរួសនោះរវល់តែចុកពោះរមួលខ្លួនដើរមិនរួចមិនស្រាកស្រាន្តឡើយ។ លុះដល់កម្លាំងកាន់តែតិចទៅ បុរសឈឺនោះនិយាយនឹងសំលាញ់ទាំងពីរថាៈ «ចូរឯងចែកក្រមួនមួយភាគផង ត្បិតខ្ញុំក៏បានទៅរកជាមួយដែរ»។ បុរសពីរនាក់ឆ្លើយថា «ឯងចង់បានក្រមួនយកមកធ្វើអ្វី បើឯងជិតស្លាប់ទៅហើយយ៉ាងនេះ»។ បុរសឈឺនោះឆ្លើយវិញថា ខ្ញុំយកទៅបានឲ្យតែឯងចែកមកឆាប់ឡើង បើឯងមិនឲ្យខ្ញុំទេ តើខ្ញុំបានអ្វីបំភ្លឺផ្លូវចេញពីព្រៃនេះរួច។ លឺដូច្នេះ បុរសសំលាញ់ពីរនាក់ ក៏នាំគ្នាថ្លឹងក្រមួនចែកជាបីភាគស្មើគ្នា ហើយយកស្លឹកឬស្សីងាប់ធ្វើជាប្រឆេះហើយយកក្រមួនមួយចំណែកទំងន់ប្រហែលជា៤តំលើងលៃជា៤ភាគ យក៣ភាគ លញ់ធ្វើទៀនគោល។ ក្រមួនសល់មួយភាគទៀត គេយកស្លឹកត្រែងស្ងួតមកធ្វើជាប្រឆេះលញ់ទៀនរាយ ៤ទៀន ហើយកាប់មែកឈើដាក់គងលើមាត់ត្រឡោក។ លុះអុជទៀនរួច ក៏ឲ្យនិយាយដាក់ត្រចៀកបុរសដែលឈើនោះថា «នែសំលាញ់ ចំណែកក្រមួនរបស់ឯង យើងធ្វើជាទៀនអុជឲ្យឯង ចូលឯងយកទៅតាមខ្លួនគ្រាន់បានបំភ្លឺផ្លូវចេញពីព្រៃនេះទៅចុះ» បុរសឈឺទទួលថា អី! ហើយក៏ដាច់ខ្យល់ស្លាប់ទៅ។ បុរសជាមិត្តក៏នាំគ្នារកអូសភ្លើងមកដុតខ្មោចនោះ ហើយនាំគ្នាវេចខ្ចប់ធាតុយកមកឲ្យប្រពន្ធ ដោយប្រាប់តាមដំណើរតាំងរឿងឈឺ ដល់រឿងចែកក្រមួន។

តែមកដល់ត្រង់នេះប្រពន្ធនៃសពមិនយល់ព្រមដោយអាងថាៈ ប្តីខ្លួនស្លាប់ទៅហើយតើអាចយកក្រមួនទៅផងមេ្តចបាន? បុរសសំលាញ់ពីរនាក់ពន្យល់យ៉ាងដូចមេ្តចនាងនោះក៏នៅតែមិនព្រម ទទូចយកតែចំណែកក្រមួនតាំងពីថ្ងៃរហូតដល់យប់ ហើយចូលទៅដេករៀងៗខ្លួនទៅ។ និយាយពីប្រពន្ធរបស់បុរសស្លាប់ លុះដេកលក់ទៅក៏យល់សប្តិឃើញប្តីកាន់ទៀនដើរចូលមក។ នាងក៏ស្រែកទាំងអរផងថា «អ្នកអើយគេមកប្រាប់ខ្ញុំថា អ្នកឯងស្លាប់ទៅហើយ ថែមបានចែកក្រមួនទៅអ្នកផងឥលូវមានស្លាប់ឯណា? អ្នកមកវិញតើ! ឯខ្មោចនោះឆ្លើយមកវិញថា «បងស្លាប់មែន ហើយបងបានក្រមួនដែលគេចែកឲ្យនោះ ធ្វើជាទៀនអុជរកផ្លូវចេញមកផ្ទះ កុំអីមិនដឹងជាវង្វេងទៅណាទេ!»។ ប្រពន្ធឮ យ៉ាងនេះក៏ស្រវាអោបប្ដីភ្ញាក់ទាំងខ្លួនឡើយ ទើបដឹងខ្លួនថាខ្លួនយល់សប្ដិហើយក៏ឈប់ប្រកាន់ឈ្លោះគ្នា ទៀតទៅ។
ដោយហេតុមានរឿងដូច្នេះហើយ ទើបបុរាណប្រកាន់ជឿថា បើមនុស្សណាជិតស្លាប់ គេត្រូវតែធ្វើទៀនកាល្បអុជដើម្បីឲ្យខ្មោចបានភ្លឺ សំរាប់បំភ្លឺផ្លូវទៅរកឋានសុខ។ ប្រភពពីលំអានទំនៀមខ្មែរបូរាណ រៀបរៀងដោយ លោក ញាណ ភឿន និងលោក ម៉ម ឆៃ។

ផ្តល់សិទ្ធដោយ ៖Khmer79

Ad unit

Side Ad